(၂၅-၁၁-ဝ၄) ဗီြအုိေအ
ပထမပုိင္း
စစ္အစိုးရရဲ႔အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ (၁၆)ႏွစ္ေလာက္ အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရၿပီးေတာ့ ႏိုဝင္ဘာလ(၁၉)ရက္က ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္(ဗကသ) ရဲ႔ ဥကၠဌ ကိုမင္းကိုႏိုင္ဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကား ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းမႈမွာ သူ႔ရဲ႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို အခုလိုေျပာျပပါတယ္။
“က်ေနာ္က က်န္းမာေရး စစ္ေဆးမႈ အစစ္ေဆးခံၿပီး အခုပဲျပန္လာတာပါ။ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ မ်က္စိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ရေသးပါဘူး။ ကိုယ္တြင္းအဂၤါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ေလာေလာဆယ္ သိရသမွ်ကတာ့ ကလီစာေတြ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ ေက်ာက္ကပ္တုိ႔ အဆုပ္တုိ႔ အစရွိသျဖင့္ကေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးေတာ့ ႏွလံုးနည္းနည္း ရွိရင္းစဲြထက္ ႀကီးေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏွလံုး ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းကလည္း အတြင္းမွာ အေနအစားနဲ႔ ပတ္သက္တယ္လုိ႔ ယူဆပါ တယ္ ဆရာဝန္က အဲဒီေတာ့ အဲဒါအတြက္ အေနအစားေတြကို ျပဳျပင္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ျပဳစု ကုသမႈေတြ အတြက္ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားပါလိမ့္မယ္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာဝန္ေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ ေပးပါလိမ့္မယ္။
က်န္တဲ့ ထူးထူးျခားျခားကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေရာဂါ ျပတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ မေတြ႔ဘူး။ ခံစားေနရတာကေတာ့ ညဘက္ဆို အိပ္လုိ႔ ျပႆနာေတြေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါက ေမးၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ့္နည္းတူပဲ ေထာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္ခင္ဗ်၊ အားလံုးပဲ ဒီေဝဒနာကို ခံစားရ ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုပဲ က်ေနာ္ အိပ္မရလို႔ ထထိုင္ေနတယ္၊ ညည လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္၊ အဲဒါကို အေမတို႔ ဘာတုိ႔က ေတြ႔တဲ့အခါ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္က စိုးရိမ္တယ္၊ ဒါဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္၊ အားလံုး ျဖစ္ၾကပါတယ္ တဲ့၊ ကာလတိုနဲ႔ ကာလ ရွည္ပဲၾကာပါတယ္တဲ့။ အထဲမွာ ၾကာၾကာ ေနလာတဲ့လူကေတာ့ နည္းနည္း ပိုၾကာၾကာေလးမ်ား ျဖစ္မလား မသိဘူးခင္ဗ်၊ အဲဒီ အခ်ဳိးအစားအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလိုေတာ့ ထင္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါ ေပ်ာက္ သြားမယ္ထင္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။”
ဒါ့အျပင္ သူ႔ရဲ႔မ်က္လံုးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကိုလည္း ဒီအတုိင္းရွင္းျပပါတယ္။
“မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ္ၾကည့္ရတာ ညဘက္ တီဗြီေတြဘာေတြ ၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ အရုပ္ေတြက ႏွစ္ထပ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ေန တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ၅ မိနစ္ထက္ ပိုၿပီး မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ မ်က္စိကိုက္တယ္။ မ်က္စိပူတယ္၊ မ်က္စိေတြနီလာတယ္၊ မ်က္ရည္ပူေတြ က်တယ္၊ အဲဒီလိုရွိတယ္၊ က်န္တဲ့ျပႆနာကေတာ့ သိပ္မရွိေသးပါဘူး ခင္ဗ်။ မ်က္လံုးေတြ ပူေနတာကေတာ့ တခ်ိန္လံုးပဲ ပူေနတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီေလာက္ ပါပဲ။”
အက်ဥ္းေထာင္ကေန ခ်က္ခ်င္းလြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခ်ိိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကို ပထမဦးဆံုး သတိယမိပါသလဲလုိ႔ ေမးတာကိုေတာ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္က ဒီအတိုင္း ေျဖဆိုပါတယ္။
“ဒီဟာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျဖရမယ္ဆိုရင္ ေမးခြန္းကသာ တမ်ဳိးတည္း ေျဖရမွာက ၂ မ်ဳိးေျဖရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ လူဆိုတာက ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာရွိမယ္၊ ကိုယ္ေနထိုင္ရတဲ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြရွိမယ္၊ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္၊ ဒါ ဘယ္သူမဆိုေပါ့ဗ်ာ၊ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႔ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းက က်ဥ္းေကာင္းေနရင္ေတာ့ က်ဥ္းမယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ လူဟာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာရယ္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းရယ္ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေမးခြန္းကိုလည္း အဲဒီလို ႏွစ္ပိုင္းခဲြၿပီး ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုရင္ ဒါမွလည္း လူပီသမွာပါ။ က်ေနာ္ဟာ ပရအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနမယ္ ဆိုရင္ အတၱမရွိတဲ့လူပံုစံ သက္ေရာက္သြားမွာ စုိးရပါတယ္။
အတၱအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေျပာေနျပန္ရင္ ပရမပါဘူး ဆိုေတာ့ ယုတၱိမရွိ ဘူးခင္ဗ်၊ အဲဒီေတာ့ အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာပါဆိုရင္ ဒီလို ခုနက ေမးသလိုေပါ့ အရင္ဆံုး ဘယ္သူ႔ကို တန္း သတိယလိုက္သလဲ ဆိုရင္ ေထာင္က လြတ္လြတ္ခ်င္း အဲဒီမွာ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေျပာလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ အမွန္တကယ္ေတာ့ မတိက်ဘူးခင္ဗ်၊ မလံုေလာက္ဘူး ခင္ဗ်၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာဗ်ာ အေရးႀကီးဆံုး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေျပာဗ်ာ ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ဒါဟာ အဲဒီက်ရင္ က်ေနာ္က မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီ က်ရင္ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီလုိမ်ဳိး က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ေၾသာ္ အရင္တုန္းက ငါနဲ႔ အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အားလံုး ဒီအခ်ိန္မွာ အတူေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါ တယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းကို ေရြးၿပီးေတာ့ ေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားစုကလည္း နားလည္မႈရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာစရာလည္း မလိုပါဘူးခင္ဗ်၊ အဲဒါ အားလံုးက နားလည္လုိ႔ရပါ တယ္၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ပုဂၢဳိလ္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေရြးၿပီးေျပာတာကို က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေလး သြားၾကတာ ပိုၿပီးေတာ့ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအရ ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တခ်ိန္တခါက တေယာက္ေသာသူေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာက ဒီေလာက္ ႏွစ္ကာလ ၾကာတဲ့အခါ (၁၆)ႏွစ္တာေလာက္ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ကို ေတြ႔ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ မရႏုိင္ေတာ့မွန္း သိတာ တခုကိုေတာ့ သတိယတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါပါပဲ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ပဲေျပာပါရေစ။”
(၁၆)ႏွစ္ေလာက္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေနထိုင္ရတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ေနထိုင္ပါသလဲလုိ႔ ေမးျမန္းတာကိုေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္က အခုလို ေျဖပါတယ္။
“အဲဒီအတြက္ကေတာ့ ေျပာလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စာအုပ္ အထူႀကီးနဲ႔ ေရးရင္ေတာင္ ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ေျပာရင္ေတာ့ ဒါကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးပါ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ အခုလို ႀကံဳတဲ့ အခ်ိိန္ေလးမွာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္အသင့္ေလာက္ပဲ ေျပာလို႔ရမွာေပါ့။ အေတာ္အသင့္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါကေတာ့ အမ်ားနည္းတူပဲ လက္ခံ က်င့္သံုးပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အမ်ားက ဘယ္လုိေနၾကသလဲ ဆိုရင္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကမယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္တခုက ဘာသာေရး လုပ္ၾကမယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဘာသာတရားလည္း ကိုယ္စီရွိၾကတဲ့လူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဘာသာေရး အဆံုးအမ အရ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ဘုရားရွိခိုးရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ သက္ဆိုင္ရာ ဘာဝနာေလးေတြ ပြားရေတာ့ေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ဘာဝနာဆိုတာကလည္း ကိုယ္ ေလ့လာထားသေလာက္ သိထား မွတ္ထားသေလာက္ကို ဘာဝနာ ပြားပါတယ္။
အဲဒါေတြၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘာရွာလဲ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ငါ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိရွိ ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ၊ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီစကားက ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္၊ ကုသိုလ္ရယ္၊ ပညာရယ္၊ ဥစၥာရယ္ တခုခုေတာ့ ရေနရမယ္။ ဒီလို ဆိုထားတာကိုး ဆိုေတာ့ ဥစၥာရယ္ ပညာရယ္္ ကေတာ့ ရစရာမရွိဘူး၊ ကုသိုလ္ကေတာ့ ရွာၿပီးသြားၿပီေလ၊ ဆုိေတာ့ ေလ့လာစရာကလည္း စာရြက္စာတမ္းက မရွိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာဆိုေတာ့ ပညာက ရွာလုိ႔မရဘူး၊ ဥစၥာကလည္း ရွာလို႔ မရဘူး။
ဒါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ရစရာ မရွိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ေမးခြန္းက ေပၚလာတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ဘာသြားေတြ႔လဲဆိုေတာ့ ခြၽင္းခ်က္နဲ႔ ေယဘုယ် ဆိုတာ သြားေတြ႔ပါတယ္။ ေယဘူယ်ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေတာ့ ကုသိုလ္ပဲရွာလုိ႔ရမယ္၊ ပညာရွာလုိ႔မရဘူး၊ ဥစၥာရွာလုိ႔မရဘူး။ ဆိုေတာ့ ဒီသံုးခုပဲလား၊ ေနက္ထပ္ ဘာမွ ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူးလား၊ ဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကို အခ်ည္းႏွီးကုန္ရေတာ့မလား၊ ဒီလုိစဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ အႏုပညာေလး တခုခု ဖန္တီးရင္ေကာင္း မလားလုိ႔ သြားေတြးမိတယ္ေလ၊ ေတြးမိေတာ့ အခ်ိန္လည္း နည္းနည္း သက္သက္သာေလးနဲ႔ ကုန္လြယ္တဲ့၊ တခိ်န္မွာ ဒါေလးက အဖတ္တင္သြားရင္လည္း အက်ဴိးရွိမယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို သိခ်င္သပဆိုရင္ နည္းနည္းပါးပါး သူတုိ႔လို ခံစားၾကည့္လုိ႔ရမယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒါ က်ေနာ္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ အႏုပညာေလးေတြ ဖန္တီးပါတယ္။ ဖန္တီးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္လိုဖန္တီးလဲဆိုေတာ့ ပံုက်ေတာ့ ဆဲြလို႔မရဘူးခင္ဗ်၊ စာေရးကိရိယာေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြ ဘာေတြ အေတြးထဲမွာေရးရတာ၊ ကဗ်ာေတြစပ္ အေတြးထဲမွာပဲစပ္၊ သီခ်င္းေလးေတြ အေတြးထဲမွာစပ္ အဲဒီလို လုပ္ရတာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ တူရိယာလည္း အားကိုး စရာမရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စည္းေလးေဘာင္ေလးကြပ္ ကိုယ့္ဟာကို သီခ်င္းေလးစပ္၊ ကဗ်ာေလးစပ္ အဲဒီကဗ်ာေလး ေတြကို ရၿပီ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ အလြတ္က်က္ရတယ္။ အဲဒီအလြတ္က်က္ရတာသည္ပင္ ကုိယ့္ရဲ႔ အႏုပညာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ အလြတ္က်က္ေနရတာ ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ဖုိ႔ အက်ဳိးရွိသြားတယ္၊ အဲ အဲဒီလိုပဲ ေျပာပါရေစ၊ ဒါ ေယဘုယ်သေဘာပါ။ ေနာက္မွ က်ေနာ္ အက်ယ္ေျပာျပ ပါမယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ”
အပိုင္း(၂)
ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုမင္းကိုႏိုင္ ဘာမ်ား ေျပာဆိုခ်င္ပါသလဲ ဆိိုတဲ့အခါမွာေတာ့
“က်ေနာ့္အေနနဲ႔က ပညာသင္ေနတဲ့ လူေတြကို ေက်ာင္းသားလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေယဘုယ် ယူဆၾကတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ ပညာဆိုတာက ဘာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၾကားဖူးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တီထြင္တဲ့ စကားလံုးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဆိုတာ အမွားအမွန္ကို ခဲြျခားႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ကို ရဖုိ႔၊ ေနာက္တခုကေတာ့ လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖုိ႔၊ ဒါဟာ ေယဘူယ်က်တဲ့ ပညာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္လုိ႔ က်ေနာ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဆုိတဲ့အခါမွာ ေလာကီပညာေတြ ေလာကုတၱရာပညာေတြ ဆိုၿပီးေတာ့ ထပ္ခဲြပါေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ အသက္ေမြးမႈ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဒါေတာ့ ဒီေခတ္မွာႀကံဳေနရတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ တခု ေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ လစာ(သို႔မဟုတ္) ဝင္ေငြအတြက္ သင္ယူတဲ့ပညာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီပညာေတြအျပင္ကို က်ေနာ္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ သိမႈပိုင္းဆိုင္ရာပညာပါ၊ အသိပညာရယ္၊ အတတ္ပညာရယ္ ဆိုၿပီးကြဲျပားပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လြယ္လြယ္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အတတ္ပညာပိုင္းမွာ အသိပညာပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ထက္ ပိုၿပီး တတ္ေနၾကပါ လိမ့္မယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က အထဲမွာ ပညာသင္ခြင့္ မရခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ အခု က်ေနာ့္ရဲ႔စကားကို နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ တကယ့္ပညာသည္ေတြပါ၊ က်ေနာ့္ထက္ စာလို႔ရွိရင္ ပညာတတ္ ၾကတဲ့သူေတြပါ၊ အရပ္စကားနဲ႔ ရိုးရိုးေလး ေျပာမယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က ပညာတတ္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပညာေရးမွာ အားနည္းပါ တယ္။ ဒါဟာ ရိုးရိုးသားသား က်ေနာ္ေျပာျပတာပါ။
သို႔ေသာ္လည္းပဲ ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တခ်ဳိ႔က ေထာက္ျပတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဒီလိုခ်ည္းပဲ ေျပာလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ၊ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ တမ်ဳိးျဖစ္တာ ရွိပါတယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အင္းေပါ့ေလ က်ေနာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ အသက္အားျဖင့္ ႀကီးမယ္၊ ျဖတ္သန္းရတာ နည္းနည္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မ်ားမ်ားစားစား ပိုပိုသာသာ ရွိမယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ရလိုက္တဲ့ ပညာေလးေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘာပဲေျပာ ေျပာ က်ေနာ္တုိ႔က အေတြးအေခၚနဲ႔ ႏြယ္တဲ့ အသိပညာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ အမွားအမွန္ကို ခဲြျခားတတ္ဖို႔ ခုနက စကားကိုပဲ ျပန္ေကာက္တာပါ၊ ေနာ္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာနဲ႔ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာကို ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဘယ္မွာ အေျခခံလဲ ဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕ တကိုယ္ရည္ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားမေပးဘဲနဲ႔ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကို ေရြးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ပါ။
အဲဒီေနရာမွာ ရင္းႏွီးသင့္တာေတြ စြန္႔သင့္တာေတြ စြန္႔ရပါလိမ့္မယ္။ လူဆိုတာကေတာ့ အတၱမ်ဳိးႏြယ္ပါ။ ရွိထားတာေလးေတြကို မစြန္႔ခ်င္ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ပိုလိုခ်င္ၾကတယ္။ ဒါ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အရာေပါ့ေလ ဘယ္အရာမ်ဳိးမဆို လုိခ်င္တယ္၊ ရွိၿပီးသားကို ထပ္လိုခ်င္တယ္။ ဒါဟာ အတၱပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ က်ေနာ္ တုိ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို ခံစားခ်က္ကို ဦးစားမေပးဘဲနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို ေရြးထားၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ကိုယ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့အရာကို ကိုယ္မက္ေမာတဲ့ အရာတခ်ဳိ႔ကို က်ေနာ္တုိ႔က အရင္းအႏွီး ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလံုးနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ satisfy လုပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ရင္းႏွီးပစ္လိုက္ရပါတယ္၊ စြန္႔ပစ္လိုက္ရ ပါတယ္။ အဲဒီလိုရွိပါတယ္။
အဲဒီအတြက္ ပညာနဲ႔သာလွ်င္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒီကေန႔သစ္ကို က်ေနာ္ အခုၾကားရတယ္ေပါ့ေလ ဘယ္လိုၾကားရသလဲဆိုေတာ့ ပညာ ေခတ္ေရာက္ၿပီလို႔ က်ေနာ္ ၾကားရပါတယ္။ ပညာေခတ္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဒါကို က်ေနာ္ မျငင္းဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေခတ္က ပညာ အေရး မႀကီးတဲ့ေခတ္လဲလို႔ ျပန္ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ တျခားေခတ္ေတြမွာ ပညာတတ္တဲ့လူေတြက လူရာမဝင္ဘဲ ဒီေခတ္က်မွ ပညာတတ္တဲ့လူေတြက လူရာဝင္မွာလား၊ ဒီလိုေမးစရာရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ျမင္တာက ပညာေခတ္ ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ရွိပါတယ္။ အဲ သေဘာကေတာ့ ဒီအခ်ိန္က်ေတာ့မွ ပညာရဲ႔ သေဘာသဘာဝ ပညာရဲ႔တန္ဖိုးဟာ ေပၚလာၿပီ။ ဒီလုိမ်ား ဆိုလိုသလားလုိ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားပါတယ္။ ပညာမဲ့ျခင္း၊ ပညာရွိျခင္းဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထင္သာျမင္သာတဲ့အခ်က္ ျဖစ္လာၿပီလားလုိ႔ က်ေနာ္ေတြးပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ စကားဆက္ရမယ္ဆိုရင္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ အတတ္ပညာကိုလည္း ဆည္းပူးၾကပါ။ ေနာက္တခါ မိမိနဲ႔တကြ မိမိရဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ မိမိရဲ႔ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ သိခ်င္တာေတြကိုလည္း ေလ့လာျဖည့္ဆည္း ၾကပါ။ ၿပီးတဲ့အခါမွာ ပညာရွိပီပီ ေလာကအက်ဳိး၊ မိမိအက်ဳိးကို ထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့ေနရာမွာ မွန္ေသာအယူ၊ သင့္ေသာႏွလံုး ျဖဴစင္တဲ့အက်င့္နဲ႔ မိမိရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ပါေစလုိ႔ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ”
